Friday, March 30, 2007

TVDW 01/04/2007 - The Shins - Sea Legs (2007)



We zitten al in april en u vraagt zich, terugkijkend op de eerste tvdw's van 2007, waarschijnlijk af: waar blijven die eigentijdse spullen? Euh... u vraagt zich dat toch af, niet? A crack on the head is what you get for not asking!
Hier zijn we dan toch eindelijk met contemporary stuff. Het heeft wat geduurd, maar wat wil je als een deel van de grotere releases zo tegenvallen. The Good The Bad & The Queen, dat nieuwe hobbyproject van Damon Albarn: pfft, wat een sof. Die nieuwe Macy Gray: amaai, major sell-out, nauwelijks een deftige song op terug te vinden, wat een teleurstelling. Absoluut wild ben ik dan weer wél van The Shins. Een toevallige ontdekking maar wat een plaat, die Wincing the Night away. Ze komen uit New Mexico en het is al hun derde album (- weer even niet opgelet, blijkbaar). Het ene moment doen ze me denken aan de gladde popperfectie Toad the Wet Sprocket, dan weer aan de prachtige indie-pop van Death Cab for Cutie, nog een andere keer aan de melancholische pracht van The Go-Betweens. Nog een ander aspect laat de geselecteerde tvdw horen: "Sea Legs" zou mooi gemixt kunnen worden met "Painkiller" van Turin Brakes, de hoogzwangere strijkers doen terugdenken aan "Ocean Rain" van The Bunnymen en de zanglijn sluit fijn aan bij The Smiths. Goede referenties, alleszins. Een cd die groeit met elke beluistering - highly recommended heet dat dat.

www.sendspace.com/file/6sa4n0

Labels: , , , , , , , ,

Sunday, March 25, 2007

TVDW 25/03/2007 - Curved Air - Pipe of Dreams (1975)


Ja, ook ik stond zaterdagmorgen samen met mijn vrouw Katrien paraat om goformusic te bestoken, om kaartjes voor The Police vast te krijgen....
Snel, snel: noem je vijf favoriete Police-songs! Bij mij staan genomineerd, top of mind en zonder enige volgorde: Voices inside my head (beste groove uit de hele cataloog), Every Little Thing She Does is Magic (pure songschrijversklasse), So Lonely (alleen al "In this theatre that I call my soul / I always play the starring role"), Walking on the moon (heerlijk spaarzaam en fantastisch hi-hat werk van Copeland in de outro) en King of Pain (de Police Grand-Cru van de hoogdagen, net voor de implosie).
Sting was de belangrijkste songschrijver binnen de groep, en hij was het die na de split uitgroeide tot wereldster, maar gek genoeg was hij het ook die met voorsprong het minst ervaren had bij aanvang van The Police. Andy Summers speelde voordien o.a. bij Soft Machine, Eric Burdon en Kevin Coyne, terwijl Stewart Copeland - en zo komen we bij de tvdw - op enkele platen van Curved Air achter de vellen zat.
Best een rare groep, gesticht door (o.a.) toetsenist Francis Monkman, die ook opduikt bij de eerste twee albums van het door mij zo geliefde, onvergelijkbare Sky. Als je anno 2007 naar de complexe, jazzy folkrock van Curved Air luistert, hoor je vooral de excentrieke zanglijnen van sexy frontdame Sonja Kristina (waarmee Copeland een tijdlang getrouwd was). Op de tvdw Pipe of Dreams (had de titel van een x-rated movie kunnen zijn, maar dit terzijde) hoor je haar niet, want het een instrumental, en de beste track van het album Midnight Wire. Niets deed toen vermoeden dat Copeland (helemaal links op de foto) het progressieve rock-milieu een paar jaar later zou ruilen voor de energieke rock-met-blanke-reggae die op het debuut van The Police zou prijken.
Oh ja, of ik uiteindelijk tickets heb bemachtigd voor The Police? Toen Katrien eindelijk binnen was, kreeg ze te horen dat het concert uitverkocht was. Na één uur en twintig minuten. En toch, en toch: de kans bestaat dat ik er alsnog bij zal zijn, die achtste oktober. Een die-hard Policefan uit Zottegem als muzikale bloedbroeder hebben, het heeft zo zijn voordelen....

http://www.sendspace.com/file/rxi4e6

Labels: , , , ,

Friday, March 16, 2007

TVDW 18/03/2007 - Jacques Villeneuve - Accepterais-tu (2007)

Opgroeiend in de schaduw van het circuit van Zolder moést ik wel een Formule 1-fan worden. En zo geschiedde. De dagen waarin ik samen met bloedbroeder Peter over de draad kroop om gratis de F1 trainingsessies mee te maken, en waarin ik als ukkie een babbeltje kon slaan met grootheden als Alain Prost en René Arnoux zijn voorbij. Maar ik volg nog zowat elke Grand Prix, al dan niet in uitgesteld relais op video. Dit jaar belooft spannend te worden - het is jaar één na Schumi, dus de strijd om het kampioenschap ligt wijd open. Voorzichtig zet ik mijn geld op Kimi, de snelle Fin die nu debuteert bij Ferrari. Iceman en het stijgerende paardje, ik gok dat het wel zal worden. De GP van Australië is inmiddels verreden en staat op video. Vanavond op mijn gemak kijken, pintje bij de hand.
Bij de start van het nieuwe F1-seizoen post ik een passende tvdw. Jacques Villeneuve is niet enkel een grootheid in de autosport (de enige die zowel kampioen werd in F1 én in de Amerikaanse Cart én de mythische Indy 500 won), hij is natuurlijk ook de zoon van de destijds door mij op handen gedragen Gilles. En amper een paar weken terug lanceerde hij zijn eerste cd Private Paradise. De inhoud is niet meteen wat je zou verwachten van iemand die groot werd in de met testosteron omgeven wereld van snelle wagens. Op Villeneuve's debuut geen foute, gespierde hardrock, maar fijne poprock, hoofdzakelijk in het Engels gezongen met af en toe een streepje Frans. De tvdw roept de sfeer op van Stephan Eicher (een vriend van Jacques, trouwens) en wordt hier in alle exclusiviteit gepresenteerd, thanks to Valérie - vermoedelijk de enige Belgische meid die het full album via iTunes in huis haalde. Respect! Gentlemen, start your engines.........

http://www.sendspace.com/file/4553qt

Labels:

Tuesday, March 13, 2007

TVDW 11/03/2007 - Machine Head - Aesthetics of Hate (2007)

De spelregels van de TVDW zijn onverbiddelijk: de song/artiest die de afgelopen week het meest de aandacht trok, in positieve zin, krijgt de nominatie. En zo komt het, niet in het minst tot mijn eigen verbazing, dat de snoeiharde metal van Machine Head hier opduikt. Nochtans zat de afgelopen week aardig gevuld met allerlei andere muziekjes, van de tegenvallende tributeremixcd (bij deze gedeponeerd, die term) van Yoko Ono over de boeiende R&B van klasbak Rashaan Patterson en de rijke seventiesrock van Canada’s finest The Guess Who tot de tokkelende akoestische pop van Kings of Convenience (– Simon & Garfunkel for Now people). Maar de meeste aandacht (en de meeste luisterbeurten) trok Machine Head, een collectief uit California die ik 12 jaar geleden leerde kennen via hun debuutalbum Burn My Eyes. Toegegeven, Machine Head is in feite véél te zware kost voor mij, als metalfreak ben ik een halve leek, een halve nostalgicus - en een heel doetje. Als metalhead Wall (shout out to KBC!) me laat weten dat The End, Fear My Thoughts en Lacrimas Profundere de snoepjes van de maand zijn, geloof ik hem op zijn woord – maar de kans is klein dat ik ooit iets van die groepen zal horen. Maar Machine Head does strike a nerve. Omwille van de ingenieuze gitaarpartijen, de zanger die meer registers etaleert dan louter de zogenaamde ‘grunt’, en de drummer die heus wel verder gaat dan de doekedoekedoeke mitrailleursalvo’s uit de dubbele basdrum (luister naar het hi-hat werk op de tvdw). Nieuwe cd The Blackening bevat met Clenching The Fists of Dissent en Halo enkele epische lappen van songs met een meesterlijke beheersing van de instrumenten, maar stand-out track van de cd is Aesthetics of Hate. Let op het prachtige instrumentale stuk met de vingervlugge, in elkaar geweven dubbele solo, en merk op hoe de groep na de vier minuten grens terugschakelt naar de eerste versnelling, om met een loodzware, trage Black Sabbath-riff het nummer naar het einde te slepen. Niet bepaald easy listening.

http://www.sendspace.com/file/sztugf

Labels: , , , , ,

Monday, March 05, 2007

TVDW 04/03/2007 - Lou Reed - Last Great American Whale (1989)



Vorige week hield ik me ondermeer zoet met Hot Rats, die freewheelende plaat van Frank Zappa, en met het herontdekken van de drie albums van New Musik, die wat vergeten voetnoot uit de Britse synthpop van begin jaren tachtig. Maar de tvdw gaat toch maar lekker naar Ome Lou, afgelopen vrijdag 65 geworden. Zoals Frank Vander Linden terecht opmerkte in het gelegenheidsprogramma op de radio, die vrijdagnacht: die van onze generatie leerden Reed aanvankelijk in het meest foute decennium kennen. Begin jaren tachtig bracht hij nu eenmaal weinig opzienbarende dingen uit ("The original Wrapper", anyone?).
Ik durf me verre van een Lou Reed-fan of -kenner noemen. Natuurlijk werd Transformer duchtig geplunderd als stereovoer tijdens fuiven of in de fakbar (meteen de reden waarom ik Vicious, Walk on the wild side of Perfect Day volkomen beu gehoord ben). En natuurlijk heb ik de klassieker Berlin wel wat draaibeurten gegeven, maar eigenlijk is dat so called meesterwerk toch wat te zwaar op de hand voor mij. Niet toevallig vind ik How Do You Think it Feels, een van de weinige uptempo nummers en inclusief blazers, het hoogtepunt van de plaat. Verder hou ik minstens zoveel van de zijwegen die Reed in zijn carrière insloeg: de acte de présence bij onze Belgen van Betty Goes Green, of bij The Smithereens of zelfs bij Simple Minds (de single This is your land, weet je nog wel?). Maar in mijn beperkte kennis van het oeuvre van de rockneuzelaar staat één plaat op eenzame hoogte: New York, uit 1989. Ook niet foutloos, vind ik, want naar het eind staan er enkele draken op, maar driekwart ervan is het echt wel genieten. Genieten van Lou's straatpoëzie, van zijn onverbloemd harde schets van 'zijn' stad en de lokroep naar escapisme van de inwoners (zie Dirty Blvd), van zijn grappige cynisme (aanstaande ouders: luister naar Beginning of a great adventure) en van de prima muzikanten - Mike Rathke, Rob Wasserman en Fred Maher etaleren hun talent zowel in vunzige rock als in meer jazzy varianten. "New York, dat is mijn DNA", zegt Reed in de dvd Rock 'n Roll Heart (uit bij Warner), die ik enkele weken terug bekeek. Goed gezegd, Lou. Ook in de tvdw weet hij het weer treffend te zeggen: een allegorisch verhaal over indianen, maar net zozeer over de verdorven blanke Amerikaan.
"Americans don't care too much for beauty
They'll shit in a river, dump battery acid in a stream
They'll watch dead rats wash up on the beach
And complain if they can't swim."

Nog vele jaren knorren, Lou.

http://www.sendspace.com/file/jfi54e

Labels: , , , ,