TVDW 02/03/2014 - Jimmer - The Far Left Side of You (2013)

In een vlaag van jeleeftmaareenkeerdusfuckit heb ik, voor het eerst in mijn leven, online een vinylplaat gekocht. Een plaat! Vinyl dan nog! Gekocht! Full price, met de verzendingskosten erbij 30 euro!

Ik had wel wat goede redenen om de impulsieve beslissing (en de investering) te rechtvaardigen. Ten eerste ben ik sinds een aantal maanden mijn platendraaier terug aan het gebruiken. Het heeft wel wat, terug ambachtelijk vinyl door de huiskamer laten schallen (- al hoed ik me ervoor om niet in dat snobistisch Enkel Vinyl Telt clubje opgenomen te worden). Als gevolg daarvan ben ik ook terug wat gaan snuisteren in tweedehandszaken en kringloopwinkels - ik scoorde zelfs (scoorde ja, dat werkwoord hoort men in dit geval in de mond te nemen) enkele hebbedingen voor amper één euro. Niet enkel die tvdw van vorige week, maar ook een white label 12 inch van George Benson, een ouwertje van Rafferty, iets van italo-disco pioniers Change... Zo'n vinyl snel uit de bakken graaien, er dan mee over de straat lopen, 'm thuis opgooien... kijk dat zijn dingen waar ik gek genoeg goedgezind van word.

En dan was er nog het heuglijke nieuws dat The Rave-Ups iets nieuws uit hadden. Iets wat me raar genoeg ter ore kwam via een van mijn volgers op Instagram. Waarvoor moderne technologie al niet goed is. The Rave-Ups maakten amper drie platen, de laatste dateert uit 1990. Ze braken nooit door, maar bleven al die jaren samen met Del Fuegos en Dream Syndicate mijn favoriete groep uit de afdeling Americana/rock. Regelmatig betrapte ik me erop dat ik zat te googlen, zoekend naar nieuws over de groep of over de frontman en songschrijver - iemand met de tot de verbeelding sprekende naam Jimmer Podrasky. Maar niks; ze leken wel van de aardbodem verdwenen. Tot Abby (instagram naam @possumchew) me wees op de eind vorig jaar verschenen plaat "The Would-be Plans" van Jimmer. Twee dagen terug ging ik 'm afhalen. Post uit Topanga Canyon. En die avond: die vertrouwde stem, na al die jaren terug in mijn Sennheiser, met nieuwe songs.

TVDW 23/02/2014 - Tygers of Pan Tang - Slave to Freedom (1980)

Dat haast kinderlijke gevoel van puur enthousiasme als je in een platenzaak, tweedehandswinkel, kringloopcenter... plots op een plaat stoot die je nooit meer dacht te vinden - ken je dat? Ik maakte het vorige week nog eens mee, toen ik op deze verzamelaar "Double Hard" stootte - een stukje vinyl waar ik inderdaad al jaren naar zocht.

Ik kocht 'm destijds als beginnend tiener, de plaat betekende mijn startpunt in het 'hardere werk'. Het was in 1981, dus niet toevallig dat op deze verzamelaar klassieke hardrock van Gillan en Black Sabbath (en zelfs Foghat) zij aan zij stond met de toen pas opkomende NWOBHM, met bands als Tygers of Pan Tang en Krokus. Enkele jaren later moet ik 'm geruild hebben, vermoed ik - hij zit alleszins niet meer in mijn verzameling.

Een grote a-ha erlebnis dus, om dit na al die jaren nog eens op een draaitafel te leggen. En me te vergapen, net zoals ik dat als dertienjarige deed, aan de hoes. Muzikaal vond ik de track van de Tygers of Pan Tang (uit hun debuut "Wild Cat") nog wel wat hebben. Typisch twin guitar werk, tempowisselingen... het is de formule die Iron Maiden in dezelfde jaren zou perfectioneren. De Tygers was geen lang leven beschoren - op hun tweede plaat zou gitarist John Sykes bij de groep komen, de man die nadien bij Whitesnake en Thin Lizzy het mooie weer zou maken. En - voor wie het wil weten - die groepsnaam? Die komt uit een boek van Brits sci-fi auteur Michael Moorcock, de man die ook Hawkwind en Blue Oyster Cult zou inspireren tot songs en samenwerkingen.

TVDW 16/02/2014 - Little Feat - Old Folks Boogie (1977)

Het is zover. Ook ik draag intussen een bril. Een leesbril, om de kleine lettertjes - uit welk jaar komt deze cd nu ook weer? - te lezen. Niet bepaald iets om vrolijk van te worden. Gelukkig is er nog de muziek. Fijne groep, Little Feat - een funky variant van The Band. De tvdw komt uit hun verzamelaar "As Time Goes By". Inderdaad.

TVDW 09/02/2014 - The Soft Boys - I wanna destroy you (1980)

Vorige week in de achteruitkijkspiegel turend naar postpunk en ook deze valt daar min of meer onder. Al heeft cultgroep The Soft Boys evenzeer raakpunten met snedige powerpop en met psychedelica. Hun "Underwater Moonlight" staat in menig lijstje met Essentiële Platen (voor wat die lijstjes waard zijn natuurlijk); wie er 34 jaar na datum naar luistert, begrijpt goed waarom. Alle songs hebben een heerlijke drive, de groep blaakt van een charmant soort "in your face" zelfvertrouwen, de dubbele gitaren schurken in beste Television / Magazine traditie tegen elkaar aan en de bizar-psychedelische teksten zorgen voor een bevreemdend surplus. Wat een frisse, intrigerende plaat.

The Soft Boys zouden spoedig na de release uitzwermen: zanger Robyn Hitchcock oogstte wat radiohitjes (+ bijkomende cultstatus) met zijn Egyptians (herinner u 'So you think you're in love'), gitarist Kimberley Rew zou heerlijke gitaarpartijen verzinnen op de eerste platen van Katrina & The Waves, en bassist Matthew Seligman zou bandlid en songschrijver worden bij Thomas Dolby.

TVDW 02/02/2014 - Tom Robinson Band - Too good to be true (1978)

Ik heb ze intussen wel gehad, denk ik, de angry young men die zich in de nadagen van de postpunk profileerden als sterke singer-songwriters met het hart op de juiste plaats. Elvis Costello op Werchter, Graham Parker op Leffinge Leuren, Nick Lowe in de AB, Joe Jackson op het Cactusfestival en nu dus ook, afgelopen vrijdag, Tom Robinson in de Roma. Best ontroerend om vast te stellen vond ik de overgave waarmee hij zich stortte op Power in the Darkness, die debuutplaat van hem die hij van a tot z zou spelen. En zou zingen - zelfs tot zijn stembanden aan het eind van de avond helemaal kapotgeschuurd waren. De strakke band en de heftigheid waarmee de songs herleefden, deden me trouwens meermaals terugdenken aan die stevige passage van Joe Jackson op Cactus. Knap ook hoe Robinson in de break van de titeltrack Power in the Darkness plots (en in het Nederlands!) een van de partijstandpunten van het Vlaams Blok declameerde, om te eindigen met "Me Hiel Antwaarpe Mo Nie Me Maai". Zelfs voor een niet-Antwerpenaar als ik toch wel een geweldig moment. Net als het moment waarop hij in de bissen een van zijn te vroeg ontvallen Belgische compagnons de route herdacht met een a-capella uitvoering van Ik ben zo eenzaam zonder jou. Hij droeg het op aan iedereen die recentelijk een dierbaar iemand had verloren. Vermits het concert plaatsvond aan de vooravond van de verjaardag van mijn vader- hij zou de dag nadien 81 zijn geworden -  was dat dus ook een momentje voor hem.