TVDW 27/12/2015 - Robert Palmer - Through it all there's you (1974)

Snel, voor we de bladzijde omslaan en aan 2016 beginnen. De laatste tvdw van het jaar gaat naar Robert Palmer. Opnieuw een vinylgerelateerde tvdw, ja. Sneakin' Sally Through The Alley wist ik deze week in een platenzaakje in Boom op de kop te tikken voor twee euro. Het is vermoedelijk mijn favoriete Palmer-plaat, al was het maar om de geweldige titeltrack. Palmer nam het album - 's mans debuut - op samen met New Orleans funkateers The Meters en met leden van Little Feat. Op de heerlijk uitgesponnen tvdw speelt Steve Winwood mee, en zit Bernard 'Pretty' Purdie achter de drums.

En over het 2016 dat voor de deur staat? Ik mag hopen dat het beter wordt dan 2015 - want dat was om het erg zacht uit te drukken, niet bepaald geweldig.

TVDW 20/12/2015 - John Grant - You and Him (feat. Amanda Palmer) (2015)

Ik had een tvdw kunnen puren uit zaterdagavond, toen een kleine twintig elfjarigen thuis stonden rond te huppelen in de kelder. Het derde en meteen ook laatste feestje van die orde dat we konden organiseren, want volgend jaar wenkt ook voor Hanne het middelbaar. Het viel me op hoe enthousiast deze bende allerlei muziekjes verwelkomde. En hoe ze nauwgezet hele lappen tekst (al dan niet fonetisch) meebrulde. Uptown Funk, Macklemore en Pharrell's Happy natuurlijk, maar ook Avicii, Calvin Harris en zelfs K3, de Smurfen en AC/DC's Thunderstruck. Ongedwongen genieten, fijn dat dat nog kan.

Maar ik zoek de tvdw toch maar binnen mijn muzikale microcosmos. "Pale Green Ghosts" van John Grant, uit 2013, is en blijft een van mijn favoriete platen van de laatste jaren. Stond toen op vijf in mijn eindejaarlijstje, maar terugkijkend had hij zelfs op twee moeten staan, vlak achter Daft Punk. Wat de plaat zo sterk maakte, duikt nu ook op in de nieuwe "Green Tickles Black Pressure", maar dan in uitvergrote vorm. De uitstapjes richting electro zijn nog een streepje meer freaky, en het melodrama en de bijtende (zelf-)spot in de teksten krijgen een extra laagje. Terwijl vorige plaat uitpakte met geslaagde samenwerkingen met Midlake, GusGus en Sinead O'Connor, komen op de nieuwe o.a. Budgie (drummer van Siouxie & the Banshees), Amanda Palmer (Dresden Dolls) en Tracy Thorn (Everything But The Girl) de songs verrijken. Luister naar de tvdw: een croonende bariton, stevige retro-synths en een almost punky injectie van miss Palmer. Logisch dat ook de nieuwe plaat in mijn eindejaarslijstje staat.

Eindejaarslijstje? Een detail dat àlles zegt: ik kom dit jaar niet eens aan tien. Wat wil zeggen dat ik heel vaak teruggreep naar (oude) vinyl - en dat ik zelfs (ongetwijfeld boeiende) recente platen ongemoeid liet. Dat heeft ook wat te maken met mijn drastisch teruggedrongen looprondes (die de voorbije jaren ideaal waren om nieuw materiaal iphonegewijs te beluisteren). Hoedanook: die soloplaat van Keith Richards of die coverplaat van Ryan Adams, om er maar twee te noemen: ze wachten nog op hun eerste luisterbeurt.

De albums die ik (toch nog) vaak draaide en die ik - om uiteenlopende redenen - goed vond, zijn de volgende (Ik had er al een korte argumentatie voor geschreven op Instagram, lui als ik ben, kopieer ik die gewoon even)

Janet Jackson - Unbreakable. A bit too long for sure, but I loved the crisp, powerful Jam & Lewis production and the diversity in song material. And the vocal resemblance is sometimes almost uncanny: if Michael would've been able to make an album in 2015, it would have sounded a lot like this one.

John Grant - Grey Tickles Black Pressure. As fascinating as his unforgettable 2013 Pale Green Ghosts: a deep voice, melodrama, electro pop and lyrics that bathe in self pity, sarcasm and hilarious observations. Captivating stuff.

Vetiver - Complete Strangers. A most pleasant surprise, this. Dreamlike, non-intrusive, soothing pop. A gently breeze, set to music.

Brandon Flowers - The Desired Effect. A shameless, colourful testimony to the fact that commercial pop is not a dirty word. And far better than the most recent Killers output.

Balthazar - Thin Walls. The best thing that came out of Belgium in 2015. Bold and brash, cocky and confident: arty indierock as it should be.

Mikal Cronin - MCIII. As if the Raconteurs made a new album: melodic guitar power pop with adventurous arrangements.

ELO - Alone in the Universe. A great return to form, even though the album is very conventional and unsurprising. Glad that the Genius called Jeff Lynne gave a new sign of life - and relieved that the result wasn't disappointing.

Grayson Hugh - Back to the Soul. An impressive, unconditional love for real, genuine, soul music is what makes this album such a treat.

TVDW 13/12/2015 - ELO - The sun will shine on you (2015)

Zou iemand die nu 14 is, op dezelfde manier meegesleept worden, kunnen wegdromen, zichzelf kunnen verliezen bij de laatste - ik zeg maar wat - Taylor Swift of Foo Fighters? Op het gevaar af als cynische ouwe zak te worden bestempeld: ik denk het niet, neen. Popmuziek heeft intussen veel van haar mystieke glans verloren. De manier waarop een groep als ELO destijds tot de verbeelding van een broekventje kon spreken, dat komt niet meer terug.

ELO is een van mijn ijkpunten - en in het bijzonder hun dubbelalbum Out of the Blue is voor mij zo'n Desert Island Album dat ik nooit zal verloochenen. Nu, na vele jaren stilzwijgen, brengt Jeff Lynne nog eens een album onder de naam ELO uit. Inclusief - zo slim is 'ie wel - een van zijn trademark vliegende schotels op de hoes (al werd deze niet getekend door Shusei Nagaoka). 't Is een mooi, ogenblikkelijk herkenbaar en genietbaar album, met tien songs die niet enkel naar het ELO-verleden verwijzen, maar net zozeer naar de andere artiesten waarvoor Lynne hand- en spandiensten verleend heeft. Sommige songs klinken als Petty, bij andere hoor je de echo's van Orbison of The Beatles (- niet vergeten dat Lynne zowel met Harrison, McCartney als Starr werkte en de "comeback" single Free As A Bird mee van productie voorzag). Enige minpuntje is het erg conventionele karakter. ELO durfde op de beste platen toch hier en daar wel wat buiten de lijntjes kleuren, terwijl de arrangementen hier wel erg braafjes de geijkte paden volgen. Maar hoedanook: eindejaarslijstjesplaat, hoor. Dat lijstje mag dan al flink uitgedund zijn tegenover voorgaande jaren (blame it on thrift store vinyl!), maar het komt er wel aan. Volgende week.

TVDW 06/12/2015 - Mikal Cronin - vi. Circle (2015)

Met al dat gestaar in de achteruitkijkspiegel zou je het haast vergeten maar het kan dus nog, een tvdw uit het huidige jaar. Cronin eiste toch net iets teveel de aandacht op om nog genegeerd te worden. Powerpop van het alleraardigste soort, dat album "MCIII". Een plaat met meerdere gezichten ook: sommige songs neigen naar heftige punky indierock (Replacements komen soms in herinnering), andere doen terugdenken aan malse popparels uit de stal van Byrds en Tom Petty. Maar steeds is er een sterke melodie - al dan niet verrijkt met strijkers. Erg de moeite, dit plaatje, dat dankzij deze verscheidenheid nog het dichtst aanleunt bij Brendan Benson en The Raconteurs.

Wie zich afvraagt of er in de tvdw geen typfout sloop: neen, dus. Cronin sluit zijn album af met een zesluik van songs, waarvan Circle de allerlaatste is. De reden lijkt me onduidelijk, want alle songs staan op zich en en er is niet meteen een rode draad te bespeuren.


PS: voor eightiesrock-lezers: neen, Mikal heeft geen bloedbanden met Kevin Cronin, de zanger en songschrijver van R.E.O. Speedwagon. Al was zijn achternaam voor mij vermoedelijk wel de initiële aansporing om "MCIII" binnen te halen.

TVDW 29/11/2015 - B.B. and Q. Band - On the Beat (1981)

Wie over early eighties disco spreekt, komt altijd uit bij Chic. Maar er was nog heel wat meer lekkers te rapen, zoals destijds ook uitvoerig gedocumenteerd in het radioprogramma Funkytown. De pure disco hoogdagen waren toen trouwens al achter de rug. Was wat Gino Soccio, EW&F, Commodores en The Reddings toen brachten nog disco? Ik dacht van niet, de zwarte dansbare muziek was geëvolueerd naar een hybride van disco, funk en R&B. Muziek waarbij de producer een erg belangrijke rol speelde: een plaat met Mtume achter de knoppen klonk anders dan eentje met Kashif, Narada Michael Walden, Arif Mardin, Quincy Jones of James 'D Train' Williams als producer. Het waren deze kleine namen op de achterkant van de hoesjes, die de sound van de artiesten bepaalden. De artiest was de ster, maar de echte meerwaarde lag in de productie.

Het was een uitgesproken Amerikaanse speeltuin, met hier en daar een uitzondering uit Engeland (Loose Ends, Level 42). Maar helemaal een vreemde eend in de bijt was producer Jacques Fred Petrus, die vanuit Italië startte met wat italo-disco alvorens in New York zijn geluk te beproeven. Met succes: zijn mix van Italiaanse funkmuzikanten en hired guns uit Amerika sloeg aan. De sound van Petrus' projecten had raakvlakken met zowel de snedige disco die Rodgers & Edwards in diezelfde jaren bij Chic serveerden, als met de XL-productie die Jam & Lewis bij de S.O.S. Band neerzetten. Petrus had twee prijsbeesten in zijn stal: de B.B. and Q. Band (genoemd naar drie van de vijf burroughs van New York) en Change.

Hun albums klinken vandaag nog altijd fantastisch - en ze katapulteren me meteen terug naar die vroege jaren tachtig, toen ik als ukkie naar Funkytown luisterde en elke week opnieuw tal van nieuwe, boeiende artiesten ontdekte. Luister naar de breed uitgesponnen maar nooit vervelende productie in de tvdw; een song waarin zelfs na de vier- en vijfminutengrens nog tal van boeiende dingen gebeuren. Overigens: blijkt dat Funkytown ook een soort TVDW had, een "Single Van De Week". Dat hoor je in dit leuke fimpje; ideaal voor wie nog even in Funkytown wil worden ondergedompeld - inclusief het instrumentale The End van Change dat onder de voice-over loopt:

https://youtu.be/UhxAoIb2JIU.